Waterlelie

Ik bloei, ik ben niet zo’n prater
Ben een drijvend open boek
Hou mijn hoofd zelf boven water
en ben niet langer op zoek

Ik breng aan de oppervlakte
wat zich diep geworteld heeft
Iets wat naar de bodem zakte
en nog steeds m’n kleuren geeft

Wanneer ik op een dag verdwijn
hoop ik dat je nog van me houdt;
ik jouw herinnering zal zijn
met in de kern een hart van goud