Vermist

Vanmiddag liep ik even, los,
Dacht dat ik de weg wel wist
Nu sta ik ergens in het bos
omsingeld door een muur van mist

Wel in gezelschap van wat berken
die hier al een paar jaar staan
Geen die zegt of mij laat merken
welke kant ik op moet gaan

Langzaam wordt de mist mystiek
Ik stop met tobben en word stil
Verrast, zonder spoor van paniek,
dat ik voor altijd blijven wil